zondag 9 augustus 2020

Als je een goede vrouw zoekt, kun je CEO worden en in een BMW rijden.....

Het is zondag, het is warm, we zitten naar het schijnt in een hittegolf die zijn weerga niet kent en op het moment dat ik dit schrijf, valt de regen even met bakken uit de lucht.

Maar daarover zal het niet gaan vandaag. Over het weer is al veel gezegd en geschreven, maar er iets aan veranderen kun je toch niet. Datgene waar ik wél even een paar woorden over wil delen, verandert hopelijk wel steeds meer.

Vanochtend was ik met Antoine en Casper even koffiedrinken in Quartier Bleu. We liepen door de stad terug naar huis en stonden op het Molenpoortplein even stil, verrast dat daar een koel windje waaide. Zoals gezegd zitten we in een hittegolf en da’s niet mijn favoriete temperatuur (van wie wel?!), dus een verkoelend briesje is welkom. 
Ons gesprek over de verkoeling werd opgemerkt door een ongetwijfeld vriendelijke meneer, die aan ons vroeg of we een dagje Hasselt deden. Mijn tongval hè, mijn tongval....hoe lang ik hier ook woon, men blijft toch altijd denken dat ik een Nederlandse toerist ben. Maar dat terzijde. Ook dat valt niet te veranderen.

We maakten een praatje over Hasselt en nog wat koetjes en kalfjes en toen we op het punt stonden om afscheid te nemen, richtte hij het woord tot Casper. Hij vroeg waar Casper op school zat en gaf hem de goede raad om goed te studeren en zich afzijdig te houden van klasgenoten die het allemaal niet zo serieus namen. Tot dan toe nog best oké, woorden die wij zelf ook tegen Casper zouden kunnen zeggen.

En toen volgde de ongetwijfeld goedbedoelde raad: “Blijf maar goed studeren, jongen. En zoek daarna een vrouw. Tenminste, ik hoop dat je een vrouw zal zoeken, want tegenwoordig weet je dat maar nooit. En als je dan een vrouw vindt die ook gestudeerd heeft, kun je het ver schoppen. Dan kun je CEO worden en in een BMW rijden.”

Oké.....?!? Los van het feit dat ik hoop dat mijn kind gelukkig wordt, ongeacht wat hij gaat doen in zijn verdere leven, gaat het me natuurlijk om de redenatie: “Zoek maar een vrouw, want die kan een goede invloed op je hebben, waardoor je CEO kunt worden en een BMW kunt rijden.” De toevoeging die hij deed in deze zin, “want tegenwoordig weet je het maar nooit”, ondersteunt mijn idee dat deze meneer er waarschijnlijk echt van overtuigd is dat dat voor holebi’s niet geldt.

Jammer genoeg was het de tijd en het moment niet om daar uitgebreid op in te gaan (hoewel ik denk dat hij aan mijn reactie echt wel kon zien dat ik zijn mening niet deel). Maar eenmaal thuis laat het me toch niet los.

Je kent de uitdrukking “girl next door” waarschijnlijk? Wel, deze man was een soort “buurman next door”. Met goede bedoelingen (zijn oorspronkelijke plan was om ons, Nederlandse toeristen, wat leuke bezienswaardigheden in Hasselt te noemen) en zich waarschijnlijk totaal niet bewust van wát hij eigenlijk zegt. Wat hij teweeg kan brengen met het doen van zulke uitspraken. 

Als ik er met hem over doorgepraat had, had hij waarschijnlijk gezegd dat hij “niks tegen homo’s” heeft en dat is misschien ook wel zo. Ik ken hem niet, dus laat ik maar uitgaan van het beste in deze mens.
Maar júist vanwege zijn imago van “vriendelijke buurman”, die ongetwijfeld vaker zijn goede raad wil verkondigen, blijft haat en discriminatie tegen holebi’s en transgenderpersonen bestaan. Hoeveel mensen die zoiets horen zullen denken: “Dat is een aardige man, hij heeft gelijk”.  Terwijl de “buurman next door” juist ook een rolmodel kan zijn voor velen, om uit te dragen dat het totaal niet uitmaakt wie je bent, wat je seksuele oriëntatie of genderidentiteit  ook is. 
Of je CEO van een bedrijf wordt en een BMW rijdt, moest je dat al willen, hangt niet af van je seksuele oriëntatie, dacht ik zo....

Zolang er mensen zijn met zo’n gedachtengang als deze meneer, blijft mijn werk heel erg nodig en blijft het nodig dat er regenbooghuizen zijn. En dat is jammer.
Wat kun jij doen? Wees kritisch als je zulke dingen hoort, neem niet zomaar aan dat de aardige, betrouwbaar overkomende buurman wel gelijk zal hebben. Ook een aardige buurman zegt weleens dingen die nergens op slaan.
En als je gelegenheid hebt en je durft het, laat dan merken dat je het niet eens bent met zulke uitspraken. De wereld veranderen begint bij jezelf en de mensen om je heen. 
Ook een klein stapje in de goede richting is een stapje in de goede richting.

Het weer, daar kunnen we niks aan veranderen. Aan ideeën van mensen wel. En dat moeten we met zijn allen blijven proberen.


donderdag 2 april 2020

Queerantaine, een duoblog met Davide in moeilijke tijden

De impact van het coronavirus laat zich voelen. Mensen over de hele wereld worden getroffen. Niet alleen wat betreft hun fysieke gezondheid, ook wat betreft mentaal welzijn. Zo ook onze eigen regenbooggemeenschap. Eenzaamheid, armoede, depressie, uitsluiting… allemaal zaken die al jaren een impact hebben in de gemeenschap, worden door deze crisis versterkt.
Wie had kunnen denken dat we ooit in zo’n bizarre situatie terecht zouden komen? Wie had een paar weken geleden kunnen voorspellen dat het leven op dit moment zo finaal anders zou zijn?

Graag willen wij, twee bloggers, maar ook beide vechters en activisten binnen de beweging, iedereen een hart onder de riem steken. We zijn ons bewust van de impact van de lockdown op onze gemeenschap. We zien en horen hoe moeilijk het voor velen is, om geen anderen te kunnen opzoeken; gelijkgestemden, mensen bij wie je jezelf kunt zijn. Elkaar via een scherm spreken is immers niet hetzelfde als een warme knuffel aan iemand geven of van iemand krijgen.

Het virus maakt ons bang en het dwingt ons om fysiek afstand van elkaar te houden. Maar het kan ons ook dichter bij elkaar brengen. Mensen zoeken naar samenhorigheid en andere manieren van contact en verrassend genoeg kan die vindingrijkheid ook een gevoel van samen sterk zijn brengen.  Al blijft voor velen ‘huidhonger’ een feit, net als de psychische gevolgen.
We kunnen alleen maar hopen dat deze moeilijke situatie uiteindelijk maatschappelijk een positief gevolg zal hebben dat ons nog dichter samenbrengt. En dat de impact ervan beperkt blijft. 

Vergeet niet dat nu meer dan ooit geldt dat we samen sterker staan, al is dat nu even elk vanuit ons eigen ‘kotje’. Een luisterend oor is nu voor velen meer dan welkom. Het kan meer dan je misschien vermoedt vreugde opleveren en daarmee een verschil maken voor veel lgbti’ers. Zelfs vanuit je kot kan je namelijk het verschil maken voor anderen en meer betekenen dan dat je misschien had gedacht. Het is belangrijk dat we contact blijven behouden en zelfs met social distancing toch sociaal blijven, al is het deze keer vanop afstand met een scherm ertussen. 

Voor velen is dit een duister moment en het is niet erg om dat toe te geven. Je hoeft niet altijd sterk te zijn.  Maar ook aan het einde van deze tunnel, die nu misschien nog eindeloos lang lijkt, is er een licht dat helder straalt. Kijk om je heen of je iemand kunt helpen door het bieden van een luisterend oor, maar evengoed, geef aan als het niet goed met je gaat en je wat hulp kunt gebruiken. Dat durven zeggen is ook een vorm van kracht. Samen moeten we hier doorheen en samen staan we sterk. Liefde en een warm woord zullen uiteindelijk het sterkste zijn.



We hopen jullie daarom na deze periode te kunnen verwelkomen in onze regenbooghuizen, verenigingen, activiteiten, kampen en -met gewassen handen - een warme knuffel te kunnen geven. Voorlopig blijft die knuffel digitaal, maar niet minder gemeend.


Wees veilig en denk eraan: Blijf in uw kot!

Manon & Davide https://addvie.wordpress.com Lumi, de hulplijn van çavaria; verdubbelde hun chat-capaciteit. Lumi staat klaar voor wie nood heeft aan een gesprek. Isolatie kan leiden tot eenzaamheid. Extra stress kan negatieve gedachten versterken. Daarom verdubbelen ze hun chat-capaciteit. De chatters staan voor je klaar op maandag, woensdag en donderdag van 18.30 uur tot 21.30 uur. Op maandag en woensdag is Lumi ook telefonisch bereikbaar op het gratis nummer 0800 99 533. Mailen kan altijd naar vragen@lumi.be.

zaterdag 7 maart 2020

Ook jij kan het verschil maken. En het kost je niets...

Een nieuwe blog. Nee, ik ga niet wéér beginnen met zeggen dat de vorige te lang geleden is. Gewoon een nieuwe blog vandaag, oké;)

Vandaag was de Algemene Vergadering van Regenbooghuis Limburg. En naar goede gewoonte volgt er ‘s middags een vorming of aanverwante voor vrijwilligers en andere geïnteresseerden.
Dit jaar kozen we voor een themamiddag rondom armoede. Voor wie zich afvraagt wat armoede te maken heeft met een koepelvereniging van holebi en transgendergroepen in Limburg?
Wel, vaak wordt een holebi of transpersoon nog bekeken als iemand die “anders” is. Maar ik kan je vertellen, de regenbooggemeenschap is gewoon een afspiegeling van de grote maatschappij, hoor. Er zijn rechtse en linkse holebi’s en transpersonen, gelovigen en ongelovigen, uitbundige holebi’s en transpersonen en meer ingetogen mensen, holebi’s en transpersonen die van chocolade houden en diegenen die de voorkeur geven aan een hartige snack. Ik noem maar iets hè. En dus ook holebi’s en transpersonen die goed kunnen rondkomen en zij die dat minder goed of niet kunnen. Armoede kennen dus. Al dan niet door het feit dat ze holebi of transgender zijn.

We wilden als Regenbooghuis Limburg binnen onze regenbooggemeenschap de bewustwording rondom armoede vergroten, nadenken over hoe we ons steentje bij kunnen dragen in het huis om mensen in armoede praktisch de hand te reiken ( bijvoorbeeld door een uitgestelde koffie aan te kunnen bieden -zoek maar eens op wat dat is-, gelegenheid te bieden om gratis naar het toilet te gaan of de gsm op te kunnen laden, enzovoort) en gewoonweg een ally te zijn voor mensen in armoede, zoals de regenbooggemeenschap ook allies nodig heeft.



Vanmiddag was de zogenaamde kick-off van dit “project”. Een kick-of klinkt hartstikke trendy, maar het was gewoon een heel heftige middag. Enkele organisaties die in Hasselt e/o Limburg werken rondom armoede kwamen vertellen rondom hun werking. Ze namen ervaringsdeskundigen mee met een pakkende getuigenis. Hielden ons cijfers voor van wat de minimale huurprijs van een studio in Hasselt is en wat het leefloon van een alleenstaande is. Je hoeft geen groot rekenwonder te zijn om te berekenen dat het gewoonweg niet mogelijk is om iets te huren voor zo iemand.
En tegelijkertijd kwamen de verhalen van onze eigen vrijwilligers die hetzelfde meemaken. Mensen die zich met hart en ziel als vrijwilliger inzetten voor het Regenbooghuis of een aangesloten vereniging, altijd klaar staan voor een ander, maar ondertussen zo hun eigen zorgen rondom geld hebben. En niet een dagje of maandje, maar vaak al jarenlang. 

Ik vond het erg heftig. Ik wilde eigenlijk het liefst iemand ter plekke een briefje van 10,- geven. Gewoon, om eens een keer naar de frituur te kunnen gaan om een frietje te bestellen. Omdat dat er gewoonweg nooit in zit, terwijl wij hier thuis op elk moment in de week of maand kunnen beslissen om ‘s avonds naar de frituur te gaan.
Waarom ik dat niet deed? Omdat ik me kan voorstellen dat iemand dat uit trots helemaal niet aan wil nemen en ik iemand natuurlijk ook niet in verlegenheid wil brengen. 

Natuurlijk kan ik er persoonlijk niet voor zorgen dat iemand uit deze situatie van armoede komt, evenals dat wij als Regenbooghuis Limburg daar niet voor kunnen zorgen. Wel kunnen we met zijn allen een klein verschil maken. Praktisch gezien door in het huis inderdaad bepaalde dingen in te voeren, als een uitgestelde koffie, of gratis water aan te bieden. Mensen duidelijk te maken dat ze echt niet persé een drankje moeten kopen om toch even gezellig binnen te komen om op te warmen. Maar bovenal door een luisterend oor te bieden en begrip te hebben voor iemands persoonlijke situatie. Er wordt vaak gedacht dat het iemands eigen schuld wel zal zijn. Of dat iemand er voor kiest om op straat te leven. En dat is dus niet zo. Iedereen kan op een bepaald moment in het leven door omstandigheden die je nooit had verwacht met armoede in aanraking komen. 

Een luisterend oor. Het kost niks, maar levert vaak zoveel op. Niet alleen in een situatie van armoede, maar in zoveel andere gevallen. Maak eens een praatje, vraag iemand eens hoe het écht met diegene gaat. Je kan er het verschil mee maken. 

maandag 14 oktober 2019

Time for change...



Ja, ik weet het. Het is al héél lang geleden dat ik een blog schreef. Zo’n 10 maanden om precies te zijn. Geloof me, ik denk heel vaak dat het weer eens tijd wordt voor een blog. Maar het komt er gewoon niet van. Veel te doen, soms teveel. En daarnaast de vraag: “Waar wil ik dat mijn volgende blog over gaat?” 

Moet het een blog zijn met een soort update van hoe het leven is zo’n 3 jaar na de verhuizing? Moet het een blog zijn vol grappige, soms tenenkrommende anekdotes die we beleven als Nederlanders in België? Moet het een blog zijn met dingen die ik meemaak in en door mijn werk in het Regenbooghuis? Moet ik een soort conclusie trekken hoe het met me gaat na 3 jaar in België? Ik weet het niet.
Over alle bovenstaande zaken kan ik wel een blog volschrijven. Zo kan ik vertellen dat 3 jaar na de verhuizing, het er naar uitziet dat ons leven weer aardig op de rit is. Nu Antoine ook eindelijk een baan heeft die beter bij hem past, zijn er eigenlijk nog weinig dingen die “geregeld” moeten worden alleen om het feit dat we geëmigreerd zijn. Tja, we willen nog wel graag een huis of appartement kopen, ipv huren zoals we nu doen. Maar de plek in Hasselt en ruimte die we nu hebben, zijn niet makkelijk te evenaren, dus schuiven we dat maar even op de lange baan.
Anekdotes zijn er ook genoeg. We worden nog vaak genoeg als Nederlandse toeristen gezien. Nooit eerder werkte én woonde ik in dezelfde stad; wat dat betreft ben ik toch wel een soort Hasselaar lijkt me. Maar nog steeds komt het voor dat er gedacht wordt, dat de pralines die ik koop, een souvenir zijn om mee naar huis (in Nederland dus!!) te nemen. Of krijg ik de opmerking dat betalen met een Nederlandse bankkaart niet zal lukken. En dat, terwijl wij al een Belgische bankkaart hadden voor we überhaupt in Gent of Hasselt woonden..... 
Het is die tongval hè, die me nog steeds de das om doet. Als iemand me nog een vloeiend Vlaamse tongval kan en wil aanleren, hou ik me van harte aanbevolen!
Over mijn werk is ook genoeg te schrijven. Nooit zo’n afwisselende en uitdagende baan gehad die mij op zoveel verschillende plekken bracht, die mij zoveel leert en waardoor ik zoveel mensen ken. Heel vaak denk ik ook: “Zie mij nu toch.....wie had toch ooit gedacht, dat ik nu hier zou staan en dit zou meemaken?!” Uitdaging genoeg dus en na een lange zoektocht echt een job die me op het lijf geschreven is.

Dit alles opgesomd te hebben, kan je bijna niet anders denken dan dat het allemaal goed gaat met ons. En dat is ook zo. Er is alleen wel een grote “maar”. En dat is dan gelijk de conclusie die ik nog zou kunnen trekkenik geniet te weinig. Het leven gaat als een grote wervelwind aan me voorbij. De snelheid en gevuldheid van mijn dagelijkse leven zorgt ervoor dat ik te weinig stilsta bij waarom wij eigenlijk naar België zijn verhuisd. Kort gezegd om te genieten van net dát verschil tussen België en Nederland. Datgene wat wij in Nederland niet vonden en waarvoor we zo ongeveer elk weekend naar België gingen.
We hoopten dat, door in België te gaan wonen, we ons Belgische go-with-the-flow gevoel zouden kunnen integreren in ons dagelijks bestaan. Als ik heel eerlijk ben, is dat tot nu toe nog niet echt gelukt. Ons leven in Nederland was druk, ons leven in België is zo mogelijk nog drukker. Zelfs de meeste weekenden zijn al ver op voorhand gevuld. En dan bedoel ik niet met naar Gent gaan, of met andere Belgische go-with-the-flow activiteiten.
En staat er dan eens niks, dan betrappen wij onszelf erop dat we eigenlijk te weinig energie hebben om iets te gaan doen, zoals we dat tijdens de weekenden dat we nog in Nederland woonden deden. Ons drukke bestaan resetten in Gent bijvoorbeeld. Daar komen we minder nu we in Hasselt wonen, dan toen we in Arnhem woonden.
En ik mis het leven in Gent, of het gevoel dat wij hadden als we vanuit Nederland naar België gingen, dan ook gigantisch. 

Vanochtend liep ik mijn dagelijkse rondje rondom Hasselt en overdacht ik alles wat ik hier nu ook schreef. De conclusie is een beetje pijnlijk en geeft me best een beetje een triest gevoel.
Maar....mijn motto “Life’s what you make it” zou mijn motto niet zijn, als ik dit moment niet zou gebruiken om er iets aan te doen. Wat dat betreft is het helemaal goed dat het er eindelijk van gekomen is om een blog te schrijven. Ik ben er grotendeels zelf bij dat dit gebeurt en dat ons leven een richting opgaat die we zo niet bedoeld hadden. 
Time for change. Tijd om te gaan doen waarvoor we naar België kwamen, waarvoor we alles achter lieten en waarvoor ons leven toch wel zo’n 3 jaar op zijn kop heeft gestaan. 

Het is nog niet te laat om wat meer te gaan genieten. 


zondag 24 februari 2019

Over die ene zonnige dag in februari 2016

And we're gonna be alright 
                     Dry your tears and hold tight 
                    Can't you tell? I got news for you 
                    Sun is shining and so are you

Het refrein uit het nummer van Axwell Ingrosso, Sun is shining.

De zon scheen die dag net zo uitbundig als vandaag. 24 februari 2016, een woensdag was het. Vandaag 3 jaar geleden. Ik had vakantie, regio Zuid niet, dus Casper moest naar school en Antoine moest werken. ‘s Ochtends althans, want ‘s middags hadden we grote plannen.

Al een hele tijd zat Antoine in een sollicitatieprocedure en niet zomaar één. Sterker nog; een sollicitatieprocedure die ons hele leven op zijn kop zou kunnen zetten. Want als hij die baan zou krijgen, zouden we gaan emigreren naar België. Kreeg hij ‘m niet, dan waren we terug bij af. En het was al vaker gebeurd in de maanden ervoor dat we dachten eindelijk naar België te kunnen verhuizen, maar een baan op het laatste moment niet doorging.
Daarom was het zenuwslopend, dat wachten, juist omdat er zoveel vanaf hing. En het duurde en duurde maar, die procedure. Ondertussen was ik al maanden aan het rondkijken op Immoweb, op zoek naar woonruimte. Want stel je voor: van de ene op de andere dag zou het licht op groen kunnen komen te staan. En dan wil je ook ergens wonen hè;)
Ons huidige huis had ik al een tijdje op het oog, het was zelfs al in prijs verlaagd. Hoewel ik een beetje bijgelovig ben (lees in dit geval: als we zouden gaan kijken, terwijl we niet wisten of we zouden gaan emigreren, kón dat in mijn ogen weleens betekenen dat het allemaal niet door zou gaan), had ik ook wel het gevoel dat we in elk geval moesten laten blijken dat we geïnteresseerd waren in dit huis.
Dus....ondanks dat we niet wisten of Antoine de baan zou krijgen, maakten we een afspraak voor een bezichtiging, hier in Hasselt. Op die 24e februari dus. Vandaag 3 jaar geleden. Net zo’n stralende dag als vandaag.

We haalden de sleutel bij de makelaar (voor ons heel bijzonder, want in Nederland ga je echt niet alleen naar een pand kijken), liepen naar het pand, kwamen aan op de 3e verdieping en daar stonden we dan. Totaal in het donker, want het lichtknopje konden we niet zo snel vinden.
En toen ging Antoines GSM. En terwijl ik probeerde het sleutelgat te vinden, hoorde hij aan de andere kant van de lijn dat hij de baan gekregen had. Op exact hetzelfde moment als dat ik de deur opendeed. Van de donkere hal stapten wij onze nieuwe woonkamer binnen, badend in het zonlicht. Exact zoals nu, dit schrijvend op de bank in diezelfde woonkamer, badend in de zon.

We pakten elkaar vast en beseften, of eigenlijk nog niet, dat we net een heel belangrijke stap hadden gezet. Niet van de donkere hal naar de zonnige woonkamer, maar van al onze zekerheden in Nederland, naar het grote, onbekende avontuur in België. Echt, ik weet nog zo goed hoe dat voelde.

De volgende dag reed ik naar winkelcentrum Kronenburg in Arnhem, omdat ik opeens sterk de behoefte had om iets “normaals” te doen, als een houvast ofzo. Dus gewoon boodschappen doen alsof er niets aan de hand was. Alsof het gewoon voorjaarsvakantie was en ik een dagje ging shoppen. Dat nummer van Axwell Ingrosso was toen op de radio. Als ik het nu nog hoor, voel ik me weer exact zoals 3 jaar geleden. Muziek kan herinneringen zo sterk terugbrengen!

Al de hele dag denk ik terug aan die 24e februari, vandaag 3 jaar geleden. De zon schijnt weer net zo fel als toen. Er is veel gebeurd in de tussentijd. Blijdschap en verdriet van dingen die ook gebeurd zouden zijn als we in Nederland waren gebleven. Maar ook blijdschap en verdriet veroorzaakt júíst doordat we deze stap gezet hebben. 

Of ik gelukkiger ben in België? Na bijna 3 jaar hier te wonen denk ik niet dat we echt veel gelukkiger zijn. Of constant in een soort hiep hiep hoera stemming zijn, alleen om het feit dat we in België wonen. Ook in Nederland was ons motto “Life’s what you make it”, hadden we het fijn en probeerden we het beste uit ons leven te halen.
Maar trots ben ik wel en ook heel vaak verwonderd. Dan denk ik:”Zie mij nu eens!” Omdat het eigenlijk totaal niet bij me past, dat wat we gedaan hebben. En ik ook nooit had kunnen denken dat mijn leven zou zijn zoals het nu is. In een ander land, met een heel andere job dan die ik al die tijd als leerkracht had Nederland. Maar die mij zoveel moois heeft gebracht en mij al zoveel geleerd heeft, ook over mezelf.

Zo zie je maar, waar je ook bent, de zon die schijnt is overal dezelfde. Maar schijnt hij niet, onthoud dan: if it never rains, then we’ll never grow.




zondag 9 december 2018

Recensie: Joe Hardy ontroert in Theatershow en zorgt aansluitend voor hét ambiancefeest van het jaar

De recensie van het Fanbal van Joe Hardy in 2017 was eigenlijk bedoeld als eenmalig uitstapje in mijn blog. Maar wie had gedacht dat deze tot op de dag van vandaag nog meerdere keren per week gelezen zou worden? Geheel terecht natuurlijk, daar niet van. Joe’s Fanbal mag zeker het hoogtepunt van het jaar 2017 genoemd worden. Echter: terug blijven lezen over een Fanbal van het jaar ervoor, terwijl er inmiddels een nieuw Fanbal heeft plaatsgevonden, dát kan natuurlijk niet. Daarom opnieuw een terugblik. Op het hoogtepunt der hoogtepunten, vandaag in de Labyrinth Club.

Ook aan dit Fanbal ging een lange voorbereiding vooraf. De eerste aankondiging van editie 2018 werd gedaan op 5 augustus, in de tent van Tuilt Feest. Een oorverdovend applaus ging op. Plaats en datum waren daarmee bekend, maar er rustte een grote verantwoordelijkheid op de schouders van het management van Joe. WAT was er nodig om Fanbal 2017 te kunnen overtreffen? WIE was er goed genoeg om in het voorprogramma van het Vlaams Muzikaal Wonder te mogen optreden? 
Aan de fans werd hulp gevraagd en vele suggesties volgden; De Romeo’s, Get Ready, zanger Rinus en vele anderen werden genoemd. Heel fijn, al dat meedenken.... maar laten we eerlijk zijn: eigenlijk komt iedereen toch vooral voor Joe en zijn voltallig orkest...  

Tijdens een groots opgezette persconferentie op 24 september, waar de pers in enorme getale aanwezig was, werd uiteindelijk het affiche van het Fanbal bekend gemaakt. En dat niet alleen; Joe kondigde tevens zijn Theatershow én de lancering van zijn biografie aan en gaf alvast een voorproefje daarvan door het voorlezen van een zeer persoonlijk fragment. En men wist: zondag 9 december kón niet anders dan een prachtige dag worden.

En een prachtige dag, dát werd het. Van de eerste noot bij de Theatershow tot de laatste tonen op het Fanbal. Van de fijnzinnige klanken van Iwein Jacobs’ accordeon tot de stomende beats van DJ Yves Biza. En steeds daartussenin the one and only Joe Hardy. Schlagerzanger en ambiancemaker, maar ook een gevoelig verhalenverteller die menig traantje weg deed pinken bij de aanwezigen. 




Deze dag werd voor ieder wat wils. Van de fans die de voorkeur gaven aan een wat rustiger setting, tot de jonge honden (van ongeacht welke leeftijd) die juist eens een middagje flink uit hun dak wilden gaan. En steeds was daar Joe om de mensen te ontroeren of juist op te zwepen. Kortom, om ze hoe dan ook een onvergetelijke dag te bezorgen.
Laten we niet uit oog verliezen dat Joe dit niet alleen deed. En dat er zéker gezegd moet worden dat Joe’s voltallige orkest Danny daar een grote rol in speelde. Datzelfde geldt voor TO, net als altijd van onschatbare waarde, vandaag aangevuld met enkele hulprodeo’s. En last but not least alle muzikale omlijsting er omheen: de Joe’ettes mét Joey, DJ Benny Dorm, Iwein Jacobs, Axel Lane en DJ Yves Biza. Allen toppers die de sfeer er inbrachten.

Ik stond erbij en keek ernaar. En wie dacht dat ik het na al die jaren allemaal wel gezien had, heeft het mis. Vandaag was ik wéér overdonderd. 
Joe en Danny, vandaag beseften we eens te meer: dankzij jullie wordt ons leven nooit meer hetzelfde ;) En dat is fantastisch 💕.

donderdag 9 augustus 2018

Over een Arnhems Meisje in het Regenbooghuis 🏳️‍🌈

Bijna 3 maanden werk ik nu bij Regenbooghuis Limburg. Hoogste tijd om er een blog aan te besteden. Maar hoewel ik me dat al heel lang voorneem, is het nog niet zo evident om daadwerkelijk mijn gedachten op papier te krijgen. Omdat ik niet eenduidig kan zeggen hoe ik de afgelopen maanden heb beleefd. Omdat ik het gevoel heb er pas net te werken, in tegenstelling tot andere werkplekken waar ik na 3 maanden echt wel het gevoel had een beetje gesetteld te zijn. Omdat ik bang ben de verkeerde woorden te gebruiken, misschien?
Vast staat wél dat een item over mijn werk in het Regenbooghuis absoluut past in mijn blog. En hier kan ik wel duidelijk zeggen waarom ik dat vind: omdat ik trots ben op het werk dat ik doe!

Tussen het moment waarop ik wist dat ik de job kreeg en het moment van de daadwerkelijke start, zat een week of 6. Naast blijdschap, trotsheid en verwondering dat men MIJ had gekozen voor de job, voelde ik ook wel twijfels. 
Zet mij voor een klas en ik leg het naamwoordelijk gezegde uit, ongeacht op welke school. Maar van deze baan wist ik niet wat te verwachten. Wist ik al wel genoeg van de context om er in te werken? Nee, absoluut niet, maar zou ik me die snel genoeg eigen kunnen maken? En hoe zou het zijn, als hetero cisvrouw in de holebi- en T-gemeenschap? Zou er wel een match zijn? Zou ik geen stomme of kwetsende dingen zeggen? Zou men mij in de Regenbooggemeenschap niet zien als buitenstaander en zich afvragen of ik wel de juiste persoon ben om het Gelijke Kansenbeleid op te volgen? Vragen die heel lang hebben gespeeld, soms nog spelen en misschien nooit eenduidig te beantwoorden zullen zijn.

Er zijn echter 2 belangrijke zaken die maken dat ik op dit moment kan zeggen dat ik een toffe job heb, waar ik mij steeds meer als een vis in het water voel. Het eerste is, dat waar ik ook kom en wie ik ook ontmoet, van de eerste uitnodiging om naar een tentoonstelling in Tongeren te komen, tot op de dag van vandaag, iedereen zo ontzettend aardig is, behulpzaam ook, en geïnteresseerd. 
Wie mij iets beter kent en weet hoe het ging op mijn werk in Maastricht, vlak na onze emigratie, weet dat ik daar ontzettend opgelucht en dankbaar voor ben. Omdat ik als geen ander heb ervaren hoe het ook kan zijn als je start in een heel nieuwe omgeving, na 18 jaar op dezelfde plek gewerkt te hebben. 
Maar dat is een persoonlijke reden voor mij. De andere reden waarom ik mij in deze baan wil vastbijten en meer dan het beste van mezelf wil geven, heeft te maken met de maatschappij. De maatschappij die tolerant lijkt, maar het helaas nog lang niet is. Dat is me de afgelopen maanden al heel vaak pijnlijk duidelijk geworden. 
Toen ik de column las van Stijn (“Freek”, stijnzijn.com), die zijn focus volledig gelegd had op het redden van een jonge ekster en in zijn goedheid om een doos voor dit diertje te zoeken een café binnenstapte en daar geconfronteerd werd met gefluister over zijn geaardheid. 
Toen ik las over het homokoppel dat afgelopen week in Gent te maken kreeg met een ernstig geval van gaybashing. 
Toen ik tegenover de ouders van een transman zat, die vertelden over de zelfdoding van hun zoon. Enzovoort, enzovoort. 
Mijn baan is meer dan nodig, helaas. En het is niet dat ik als hetero-vrouw, die zelf nooit in deze situaties geweest is of zal zijn, mij niet in kan zetten om dit soort situaties in de toekomst te voorkomen. In MOET zetten en in WIL zetten. 
Ik ben nog lang niet goed genoeg thuis in mijn werk, ik leer nog elke dag. Er zullen nog veel momenten zijn waarop ik niet weet hoe ik in deze context het best kan reageren. Welke woorden ik moet vinden. Wat een juist voorstel of besluit is. Maar ik ga ervoor. Men heeft mij het vertrouwen gegeven om deze job te doen en dus ga ik die met mijn hele ziel en zaligheid zo goed mogelijk uitvoeren!

En zo kwam hij er dan toch, een blog over het Arnhemse Meisje in het Regenbooghuis. Een vrij serieuze dit keer en dat is oké. Wie weet is de volgende weer wat luchtiger. Over Nederlandse bankkaarten in Belgische winkels, over de Hollandset van Vlaams Muzikaal wonder Joe Hardy, of over hilarische aannames van mensen die zich laten misleiden door mijn nimmer afnemende Nederlandse tongval. 
We gaan het zien.....er zijn zoveel dingen waar ik als Nederlandse in België nog steeds tegenaan loop, of mij over verbaas, of die mij plezier doen.....Never a dull moment, zullen we maar zeggen. Belangrijkste is dat ik nu in mijn werk ook mijn steentje bij kan dragen in het land waar ik van hou. En dat geeft sowieso een goed gevoel!